Początkowo w miejscowości Wińsko, położonej w powiecie wołowskim istniała osada targowa. W 1285 roku książę Przemko Ścinawski dokonał na prawie niemieckim lokacji miasta. Pierwsza dokumentacja zawierająca przekaz źródłowy, wymieniający radców miejskich oraz burmistrza pochodzi z 1377 roku. W 1404 roku miejscowości zostały nadane przez księcia Konrada Oleśnickiego prawa magdeburskie, które potwierdzały dotychczasowe przywileje. W trakcie toczących się wojen husyckich, miejscowość dostała splądrowana w 1423 roku.

Zobacz też: Historia Wołowa. Wołów i okolice w pradziejach

W 1512 roku miastu został nadany herb, przedstawiający rycerza na czerwonym tle, trzymającego w prawej ręce nagi miecz, a w lewej gałąź winorośli z winnymi gronami. Od pierwszej połowy XVI wieku do 1675 roku ziemie wołowskie należały do księcia Fryderyka II legnickiego, były w rękach Piastów, którzy rezydowali przede wszystkim w zamku w Legnicy. W 1633 roku w trakcie wojny trzydziestoletniej miasto zostało całkowicie spustoszone, a rok później wybuchła zaraza. Na początku XVIII wieku miasto ponownie zostało zniszczone przez wybuch wielkiego pożaru. W XIX wieku rozpoczął się pomyślny okres dla miejscowości. Jednym z najważniejszych dokonań tego okresu była budowa połączenia kolejowego w związku z otwarciem linii kolejowej na trasie Rawicz-Legnica. W 1911 roku wybudowano gazownię, a tuż po zakończeniu I wojny światowej miejscowość została podłączona do legnickiej elektrowni.

Zobacz też: Historia Wołowa. Wczesne i późne średniowiecze

Podczas II wojny światowej duża część centrum miasta została w dużym stopniu zniszczona. Z ratusza wybudowanego w 1613 roku pozostały tylko mury obwodowe, a w rynku ocalało zaledwie 6 domów.

Zobacz też: Historia Wołowa. Od formowania się plemion prapolskich do kresu wojny 30-letniej

Zobacz też: Historia Wołowa. Od schyłku XV w. do kresu wojny trzydziestoletniej

Zobacz też: Historia Wołowa. Miejscowość w XIX i XX wieku