Na początku XIV wieku z wielkiego księstwa głogowskiego wyodrębniono księstwo oleśnickie, którym rządził Konrad I. Wołów został we władzy piastów do końca XV wieku. W tym okresie uformowano władze miejskie poczynając od dziedzicznego wójta, kończąc na radzie miejskiej.

W XV wieku rozwinęło się także rzemiosło oraz handel mimo tego, że ziemie wołowskie narażone były na najazdy husyckie na Śląsk w latach 1425-1433 oraz walki o tron czeski, które prowadzone były między Władysławem Jagiellończykiem a Maciejem Korwinem.

Zobacz też: Historia Wołowa. Wołów i okolice w pradziejach

W 1492 roku, po wymarciu Piastów oleśnickich, królestwo oleśnickie wraz z z Wołowem przeszło we władanie czeskiego króla Władysława, jednak 3 lata później w zamian za dobra na terenie Czech oddał je w ręce Podiebradowiczom.

W 1517 roku ziemia wołowska stała się własnością węgierskiego magnata Jana Turzo, następnie w 1523 roku księcia legnickiego Fryderyka II. To właśnie za panowania Fryderyka II miasto przeszło reformację. Większość mieszkańców przeszła wtedy na protestantyzm. Także w XVI wieku rzemiosło oraz handel rozkwitał jeszcze bardziej. Przede wszystkim rozwinęło się sukiennictwo, a wyroby te znane były nie tylko w Wołowie, ale na całym Śląsku oraz poza jego granicami.

Ziemie wołowskie bardzo ucierpiały w trakcie wojny trzydziestoletniej. W tracie konfliktu miejscowość kilkukrotnie przechodziła z rąk do rąk, była ostrzeliwana i oblegana. To spowodowało, że dużo ludzi ginęło, uciekało, aż ostatecznie miejscowość wyludniła się, w czego efekcie nastąpił upadek handlu i rzemiosła.

Zobacz też: Historia Wołowa. Wczesne i późne średniowiecze